Ποιοι βλέπουν τον στρατιωτικό σαν… πενηντάευρω??

ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΟΛΛΟΙ ΠΟΥ ΠΛΟΥΤΙΖΟΥΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΥΣ

Σίγουρα οι περισσότεροι συνάδελφοι διαβάσατε και ακούσατε για κάποιον ανεκδιήγητο δήμαρχο κάποιας μικρής επαρχιακής πόλη (γεμάτης όμως από στρατόπεδα) που ζητούσε από τον Υπουργό, ούτε λίγο ούτε πολύ, να «απαγορεύσει» τα στελέχη να διαμένουν εκτός των ορίων της πόλη του.

Σίγουρα θα ακούσατε επίσης σε κάποια άλλη πόλη, που εκδιώχθηκαν σπουδαστές κάποιας στρατιωτικής σχολής που βρέθηκαν στην περιοχή, από τον ιδιοκτήτη καφετέριας γιατί όπως είπε… φορούσαν στολή.

Φυσικά τέτοιου είδους ιστορίες θα έχετε ακούσει πολλές ακόμα. Σε κάποιες πόλεις οι ντόπιοι τα «βάζουν» με τα στρατιωτικά πρατήρια γιατί λέει πουλάνε φτηνά και χάνουν από πελάτες τους «ένστολους». Αλλού πάλι τους φταίνε οι Λέσχες Αξιωματικών επειδή παρέχουν χώρους για εκδηλώσεις σε στρατιωτικούς κι έτσι χάνει η τοπική κοινωνία αυτά τα χρήματα που θα πήγαιναν σε αυτή.

Γιατί όμως γίνονται όλα αυτά;;; Πολύ απλά γιατί κάποιοι εξακολουθούν να βλέπουν τον στρατιωτικό σαν «εσωτερικό τουρίστα» και σαν… πενηντάευρω. Δεν τον βλέπουν σαν ένα ακόμα εργαζόμενο που βρέθηκε μακριά από τον τόπο του και «αναγκάστηκε» να κατοικεί (έστω και προσωρινά) στην πόλη τους, αλλά σαν κάποιον που μπορούν να τον «ρουφήξουν» και το τελευταίο ευρώ που διαθέτει, από τον ήδη κουτσουρεμένο μισθό του.

Υπάρχουν ολόκληρες πόλεις, κοινωνίες ολόκληρες, που στηρίζουν μεγάλο μέρος της οικονομικής τους ευημερίας στον στρατό και τους στρατιωτικούς. Υπάρχουν μικρά χωριά που ζουν στην κυριολεξία από το στρατό. Υπάρχουν φυσικά και κάποιοι που «πλούτισαν» ή πλουτίζουν ακόμα από την παρουσία του στρατού στην περιοχή τους. Βέβαια αυτό δεν μπορεί να το κατηγορήσει κάποιος, μιας και είναι απλά κάτι που συμβαίνει, κάτι αναγκαίο. Τουλάχιστον όμως ας μην υπάρχει «αχαριστία»!

Ο στρατιωτικός είναι κι αυτός ένας εργαζόμενος. Η φύση της δουλειάς του τον αναγκάζει να μετακινείται συχνά, να αλλάζει τόπο διαμονής και να αλλάζει σπίτια. Όλο αυτό, εκτός του ψυχολογικού φόρτου που του δημιουργεί, τον επιβαρύνει και οικονομικά. Λογικό κι επόμενο λοιπόν είναι να έχει και αυτός κάποιες (ελάχιστες πολλές φορές) απαιτήσεις. Θέλει στον τόπο που πάει να μπορεί να βρει κατάλληλα σπίτια για τη διαμονή του και όχι τρώγλες. Θέλει να υπάρχουν σχολεία για τα παιδιά του, φαρμακεία, γιατροί, νοσοκομεία και άλλες απλές και αυτονόητες παροχές. Ναι… ας πληρώσει για αυτά (αφού δεν μπορεί να κάνει αλλιώς), αλλά τουλάχιστον να μην τον βλέπουν σαν έναν περαστικό που πρέπει να τον εκμεταλλευτούν κάποιοι «πονηροί» ντόπιοι, όσο μπορούν και όσο προλαβαίνουν.

Από την άλλη, σαν ελάχιστο αντιστάθμισμα των «απωλειών» του εισοδήματος του λόγω μεταθέσεων, έχει αυτές τις μικρές «παροχές», αυτές τις μικρές «ευκολίες». Σταγόνα στον ωκεανό είναι βέβαια αυτά, αλλά έστω ένα Στρατιωτικό Πρατήριο, μία ΛΑΦ και κάποια ΣΟΑ-ΣΟΜΥ, μπορούν να ελαφρύνουν οικονομικά λίγο τη ζωή του. Γιατί λοιπόν να τα βάζει η τοπική κοινωνία και με αυτά;;; Τόση «αχαριστία»;;; Δηλαδή θέλουμε και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο;;; Ε, δεν γίνεται αυτό! Ας σκεφτούνε οι τοπικές κοινωνίες και ας αποφασίσουν. Και στο φινάλε ας πουν… δεν θέλουμε τις ΛΑΦ στην περιοχή μας, δεν θέλουμε τα Στρατιωτικά Πρατήρια, τα ΣΟΑ.. κι έτσι ας «χάσουμε» και τα στρατόπεδα της περιοχής. Εκεί ναι! Εκεί θα τους παραδεχτώ. Ποιος όμως το λέει;;;

Κ.Δ.
Μέλος Ε.Σ.ΠΕ.Κ.Μακεδονίας



http://espekm.gr