"Επισκέφτηκα κάποτε ένα ήρωα, ανάπηρο πολέμου, στο σπίτι του.
Κάποια στιγμή σηκώθηκε και μόνος του, με το ξύλινο πόδι του, πήγε μέχρι το διπλανό δωμάτιο για να βρει και να μου φέρει κάποιες παλιές φωτογραφίες από τον Πόλεμο".
Κάποια στιγμή σηκώθηκε και μόνος του, με το ξύλινο πόδι του, πήγε μέχρι το διπλανό δωμάτιο για να βρει και να μου φέρει κάποιες παλιές φωτογραφίες από τον Πόλεμο".
Έμεινα για λίγα λεπτά μόνος μου με τη γυναίκα του και τότε βρήκα την ευκαιρία να της απευθύνω μια ερώτηση που με ενδιέφερε και με απασχολούσε:
“Πώς γνωριστήκατε με τον σύζυγό σας και πώς αποφασίσατε να παντρευτείτε;”
Και η απάντηση ήρθε αφοπλιστική.
“Υπηρετούσαμε και οι δυο στο Μέτωπο. Στρατιώτης εκείνος, νοσοκόμα εγώ.
18 χρονών εκείνος, 18 χρονών και εγώ.
Τον γνώρισα στο ορεινό χειρουργείο ως τραυματία…”
Και βλέποντας την έκπληξη στα μάτια μου, συμπλήρωσε με θέρμη:
“Δεν παντρεύτηκα ένα σακάτη! Παντρεύτηκα τη δόξα της Πατρίδας!!!”
“Πώς γνωριστήκατε με τον σύζυγό σας και πώς αποφασίσατε να παντρευτείτε;”
Και η απάντηση ήρθε αφοπλιστική.
“Υπηρετούσαμε και οι δυο στο Μέτωπο. Στρατιώτης εκείνος, νοσοκόμα εγώ.
18 χρονών εκείνος, 18 χρονών και εγώ.
Τον γνώρισα στο ορεινό χειρουργείο ως τραυματία…”
Και βλέποντας την έκπληξη στα μάτια μου, συμπλήρωσε με θέρμη:
“Δεν παντρεύτηκα ένα σακάτη! Παντρεύτηκα τη δόξα της Πατρίδας!!!”
Η παραπάνω ιστορία είναι μια περιγραφή που περιγράφει την οπτική μιας άλλης εποχής που καθρεφτίζει στην σημερινή οικογένεια του στρατιωτικού προσωπικού. Στην οικογένεια που έχει μάθει να ζει ανά πάσα στιγμή μακριά από το μέλος της που έχει το καθήκον να υπερασπιστεί την πατρίδα και την κοινωνία μας. Ένα καθήκον που μεταφέρεται στις πλάτες όλης της οικογένειας και για αυτό θα πρέπει να έχει τον σεβασμό της πολιτείας.
Απογευματινή Φρουρά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου