«Ο Λευκός Ήλιος των Ηττημένων»

Παρακολουθώντας την κλιμακούμενη διένεξη μεταξύ των Πολιτειών της Αριζόνα και της Καλιφόρνια, ξεφυλλίζοντας το εξαιρετικό βιβλίο του Γάλλου ιστορικού Dominique Venner, φτάνουμε για πολλοστή φορά στο συμπέρασμα ότι η μάχη στις ΗΠΑ μεταξύ των παλαιών και των νέων τρόπων συνεχίζεται. Η Αριζόνα αμύνεται του δικαιώματος της να υιοθετήσει νομοθεσίες για την προστασία του οικείου τρόπου ζωής, την ώρα που κάποιοι παρεμβαίνουν στα εσωτερικά της για να επιβάλλουν στους κατοίκους της ετσιθελικά, το πώς θα ζουν, πώς θα σκέπτονται, πώς θα ρυθμίζουν τη ζωή τους. Και αυτό, χωρίς να υπάρχει κάποια ασυμβατότητα του νέου μεταναστευτικού νόμου που το πολιτειακό κοινοβούλιο εισήγαγε, με την ομοσπονδιακή νομοθεσία.

Ο πόλεμος στις ΗΠΑ την έβδομη δεκαετία του 19ου αιώνα, δεν ήταν και τόσο «εμφύλιος» τελικά. Συγκρούστηκαν δύο διαφορετικά έθνη, δύο διαφορετικές λογικές, δύο διαφορετικές θεωρήσεις για την κοινωνία. Συγκρούστηκαν η εμποροκρατία, η βιομηχανοποίηση και ο ανερχόμενος φιλελεύθερος μηδενισμός και ατομοκεντρισμός των αστικών κέντρων, με την αγάπη για τη γη και την αγροτική ζωή, δηλαδή τη φυσιοκρατική αντίληψη και «η ομορφιά των καλλιεργημένων εκτάσεων κάτω από τον μεγάλο λευκό ήλιο». Την «Αρκαδία» τους την είχαν βρει οι Νότιοι… Πρόσχημα για τον πόλεμο, η δουλεία, που έδωσε στη σύγκρουση μια «ηθικοπλαστική» (αλλά απύθμενα υποκριτική) διάσταση. Σκοπός, η υποδούλωση του Νότου και η διοικητική αφομοίωσή του από τον επιτιθέμενο Βορρά.

«Μας μισούν, επειδή οι πατέρες τους μισούσαν τους δικούς μας», έγραψε ο διευθυντής της εφημερίδας «Charleston Mercury» Robert Barnwell Rhett, αποδίδοντας με ακρίβεια πριν τον πόλεμο, το κλίμα και τα αίτια της επερχόμενης σύγκρουσης. Οι δύο κοινωνίες όντως διέφεραν δραματικά. Ο Νότος και η αριστοκρατία του, δεν ελκύονταν διόλου από την αστική ζωή και τη βιομηχανική ανάπτυξη. Τα δύο προαναφερόμενα στοιχεία όμως, ήταν η πεμπτουσία τη κοσμοθεωρίας των κατοίκων του Βορρά και όσων επεδίωκαν το επιχειρηματικό κέρδος. Ο πόλεμος ευνόησε τα συμφέροντα πολλών στο Βορρά, ενώ δημιούργησε και δυναστείες μεγιστάνων.

Μία απάντηση στην «Καλύβα του Μπάρμπα Θωμά»
Ο Νότος ήταν μια κοινωνία αταξική για τους λευκούς της κατοίκους, σε αντίθεση με εκείνη του Βορρά. Δεν υπήρχε υπερβολική φτώχεια, δεν υπήρχαν ταραχές, δεν έβλεπε κανείς επαίτες και δεν υπήρχε έγκλημα. Οι σκλάβοι που εργάζονταν σχεδόν αποκλειστικά σε αγροτικές εργασίες, είχαν αυτοί και οι οικογένειές τους εξασφαλισμένη σίτιση, στέγαση και ένδυση. Αλήθεια, ίσχυε το ίδιο στο Βορρά για τους βιομηχανικούς εργάτες και τις οικογένειές τους; Όχι. Τα όσα όλοι διαβάσαμε ως πιτσιρικάδες στην «Καλύβα του Μπάρμπα Θωμά», αποτελούν ένα (άκρως πετυχημένο συναισθηματικό) προπαγανδιστικό τρικ του 1852 από μια συγγραφέα, την Harriet Beecher Stowe (εμπνεύστηκε από την αυτοβιογραφία του πρώην σκλάβου Josiah Henson), που δεν ήξερε που πέφτει ο Νότος.
Αυτά, δεν θα τα βρείτε γραμμένα στην «πολιτικά ορθή» ιστορία που έγραψαν οι νικητές (και μετέπειτα βιαστές της κοινωνίας του Νότου με την περιβόητη «ανασυγκρότηση»). Ο Dominique Venner, τόλμησε και τα έγραψε. Παρέθεσε μάλιστα και τη μαρτυρία του Σκωτσέζου δημοσιογράφου και περιηγητή Charles Mackay, ο οποίος έγραψε πως «οι άνθρωποι του Βορρά, οι οποίοι μιλούν τόσο πολύ για την πολιτική ελευθερία και ισότητα, σφίγγουν περιφρονητικά τα χείλη με την παραμικρή πιθανότητα επαφής με έναν αφρικανό. Στο Νότο ο νέγρος μπορεί, χωρίς να προκαλέσει σκάνδαλο, να πάρει το λεωφορείο, η εγγύτητά του δεν τρομάζει ούτε αηδιάζει τους λευκούς…».
Από στρατιωτικής σκοπιάς, ο πόλεμος αυτός ήταν ο προάγγελος των όσων εφάρμοσαν οι στρατοί σε όλες τις συγκρούσεις που ακολούθησαν. Στο ναυτικό πεδίο, τα πρώτα θωρηκτά, καταδρομικά και υποβρύχια, έκαναν την εμφάνισή τους. Όπως και οι νάρκες. Ο πόλεμος χαρακωμάτων, η εκτεταμένη χρήση του πυροβολικού, η εκτεταμένη χρήση του ιππικού που βρήκε πρακτική εφαρμογή με τις ίλες τεθωρακισμένων στους Παγκόσμιους Πολέμους, πρόσθεσαν πάρα πολλά νέα κεφάλαια στη στρατιωτική επιστήμη.
Ο Νότος δεν ηττήθηκε στο στρατιωτικό πεδίο, όπου πέτυχε ηρωικές νίκες, αλλά στο πεδίο των πόρων (φοβερά τα προβλήματα που αντιμετώπισαν τα στρατεύματά του σε επίπεδο επιμελητείας), αλλά και λόγω της αριθμητικής υπεροχής του αντιπάλου. Οι Βόρειοι δεν δίστασαν να «σπαταλούν» ζωές στο πεδίο της μάχης. Οι στρατιώτες του Νότου, δεν ήταν μισθοφόροι και αριθμοί για στατιστικές, αλλά ελεύθεροι άνθρωποι όλων των τάξεων, που υπεράσπιζαν τη γη τους και τον τρόπο ζωής τους από τους εισβολείς. Οι μαχητές του Νότου, έγραψαν χρυσές σελίδες ιστορίας, ενώ οι ηγέτες τους, αναδείχθηκαν σε εξέχουσες μορφές της στρατιωτικής ιστορίας. Ο τρόπος ζωής τους, διαχρονικά επιβίωσε.
Τέλος, οφείλουμε εδώ να σημειώσουμε τη συμπαράταξη των αυτοχθόνων τη αμερικανικής ηπείρου, των Ινδιάνων, με το Νότο. Πολέμησαν ηρωικά στο πλευρό της Συνομοσπονδίας και παρέδωσαν τελευταίοι τα όπλα. Η γενοκτονία που υπέστησαν αργότερα από τους «νικητές», αναδεικνύει τα πραγματικά κίνητρα όσων πολέμησαν δήθεν για την κατάργηση της δουλείας και τα ανθρώπινα δικαιώματα.



logxi.com